Diyelim ki, bir futbol takımınız var.

Adı A takımı olsun.

En azılı rakibiniz ile maç yapıyorsunuz.

Ülkenin en iyi futbolcuları sizde.

En güzel saha sizde.

Oyuncularınız en kaliteli araç, gereç ve malzemeye sahip.

Sahadaki seyircilerin ezici çoğunluğu sizi destekliyor.

Dışarıda bekleyen seyirciler içeridekilerden kat be kat fazla.

Çılgınlar gibi destek veriyorlar.

Hakemler sizden yana.

Federasyon sizden yana.

Top toplayıcılar size destek veriyor.

Oyuncuların paraları kuruşu kuruşuna ödeniyor.

Bırakın maç kazanmayı, sahaya her çıktıklarında prim üstüne prim de cabası.

Gak dedilermi et, guk dedilermi para yağıyor.

Hemi de dolar cinsinden.

Peki ya rakip takım ?.

Futbolcu oldukları bile şüpheli.

Sağdan soldan toplama, yarısı müptezel, yarısı hastalıklı.

Futboldan anlamaz.

Kendi aralarında bile anlaşamaz, uyuşamaz.

Birisi top sürerken diğeri topu patlatmaya çalışır.

Sahaya komodor don ile çıkar, topa çorapları ile vururlar.

Az sayıda taraftarları vardır.

Ancak, söylediği her sözü harfiyen uyguladıkları bir antrenöre sahiptirler.

Kazandıkları her kuruşu betona yatırırlar.

Adı B takımı.

Şimdi bu B takımı var ya,  her geldiğinde gol atar.

A takımı beraberlik için yırtınırken.

Bir gol, bir gol daha.

Adamlar her geldiklerinde golü atarlar.

Hatta o kadar ki, yurt dışından çektikleri şut,

A takımının kalesinde gol olur.

B takımı gol attıkça, A takımında şikayetler artar.

Topçularına “hop hemşerim ne oluyor, şike mi yapıyorsunuz” ?.

Diye sormazlar..

Yeni bir taktik belirleyip mücadeleyi sürdürmeyi denemezler.

Ama sürekli şikayet, sürekli rakibin eksiklerinden dem vururlar.

Pecmude B takımı gol atar,

Şöhretli A takımı viyaklar.

Şimdi siz, hadi canım “olur mu öyle şey” diyorsunuz değl mi ?.

He valla, bende öyle diyordum ama, olur...

Bal gibi olur, oluyor da...

İnanmazsanız, bakın iktidar ile muhalefetin maçına...

Oluyor mu, olmuyor mu, siz karar verin.

Selametle...